خفاف نیشابوریخَفّاف نیشابوری، زکریا بن داود، محدّث و مفسر قرن سوم بود. ۱ - پیشینهابنابی حاتِم [۱]
ابنابی حاتم، کتاب الجرح و التعدیل، ج۳، ص۶۰۲، حیدرآباد، دکن ۱۳۷۱ـ۱۳۷۳/ ۱۹۵۲ـ۱۹۵۳.
کنیه او را ابویحیی ذکر کرده است. تاریخ ولادت وی نامعلوم است و از احوال او اطلاع زیادی در دست نیست. خفّاف اهل نیشابور بود و در خراسان ، عراق و حجاز به استماع حدیث پرداخت. [۲]
سمعانی، الانساب، ج۲، ص۳۸۸.
۲ - اساتید ویبرخی از استادان وی عبارتاند از: یحیی بن یحیی نیشابوری (متوفی ۲۲۶)، محدّث؛ علی بن جَعْد جَوهَری، محدّث بغدادی، ابوبکر ابن ابیشَیبَه، محدّث، فقیه، مفسر و مورخ کوفی؛ و اسحاق بن ابراهیم مشهور به ابنراهْوَیْه، فقیه، محدّث و مفسر خراسانی. [۳]
سمعانی، الانساب، ج۲، ص۳۸۸.
۳ - ناقلین حدیث ویخفّاف در بغداد به نقل حدیث پرداخت و کسانی مانند ابنالشَّرْفی، محدّث نیشابوری (متوفی ۳۲۵) و ابنمَخْلَد، محدّث بغدادی (متوفی ۳۳۱) از وی حدیث نقل کردهاند. [۴]
سمعانی، الانساب، ج۲، ص۳۸۸.
۴ - مقام علمی خفافمنابع رجالی بر مقام علمیِ ممتاز وی تصریح کردهاند. ابنابی حاتم، که خود شاگرد خفّاف بوده وی را «ثقه» دانسته [۶]
ابنابی حاتم، کتاب الجرح و التعدیل، ج۳، ص۶۰۲، حیدرآباد، دکن ۱۳۷۱ـ۱۳۷۳/ ۱۹۵۲ـ۱۹۵۳.
و حاکم نیشابوری [۷]
محمد بن عبداللّه حاکم نیشابوری، تاریخ نیشابور، ج۱، ص۱۱۵، ترجمه محمد بن حسین خلیفه نیشابوری، چاپ محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران ۱۳۷۵ش.
او را سرآمد عالمان عصر خویش معرفی کرده است. ذهبی [۸]
محمد بن احمد ذهبی، کتاب تذکرةالحفاظ، ج۲، ص۶۷۶، چاپ عبدالرحمان بن یحیی معلمی، مکه، ۱۳۷۴.
هم از وی با لقب «الحافظ الکبیر» یاد کرده و او را به همراه ابنماجِه قزوینی (متوفی ۲۷۵) و تِرمِدی (متوفی ۲۷۹)، دو تن از صاحبانِ صِحاح سِتّه، در طبقه دهم مشایخ حدیثی قرار داده است. [۹]
محمد بن احمد ذهبی، کتاب تذکرةالحفاظ، ج۲، ص۶۲۸، چاپ عبدالرحمان بن یحیی معلمی، مکه، ۱۳۷۴.
[۱۰]
محمد بن احمد ذهبی، کتاب تذکرةالحفاظ، ج۲، ص۶۳۳، چاپ عبدالرحمان بن یحیی معلمی، مکه، ۱۳۷۴.
[۱۱]
محمد بن احمد ذهبی، کتاب تذکرةالحفاظ، ج۲، ص۶۳۶، چاپ عبدالرحمان بن یحیی معلمی، مکه، ۱۳۷۴.
۵ - اثرکتابی با عنوان التفسیرالکبیر به خفّاف نسبت داده شده است، [۱۲]
سمعانی، الانساب، ج۲، ص۳۸۸.
اما درباره محتوای آن اطلاعی در دست نیست.۶ - وفاتخفّاف در ۲۸۶، در نیشابور درگذشت. ۷ - فهرست منابع(۱) ابنابی حاتم، کتاب الجرح و التعدیل، حیدرآباد، دکن ۱۳۷۱ـ۱۳۷۳/ ۱۹۵۲ـ۱۹۵۳. (۲) محمد بن عبداللّه حاکم نیشابوری، تاریخ نیشابور، ترجمه محمد بن حسین خلیفه نیشابوری، چاپ محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران ۱۳۷۵ش. (۳) خطیب بغدادی، تاریخ مدینة السلام. (۴) محمد بن احمد ذهبی، کتاب تذکرةالحفاظ، چاپ عبدالرحمان بن یحیی معلمی، مکه، ۱۳۷۴. (۵) سمعانی، الانساب. ۸ - پانویس
۹ - منبعدانشنامه جهان اسلام، موسسه دائرة المعارف الفقه الاسلامی، برگرفته از مقاله «خفاف نیشابوری»، شماره۵۱. |